Już w czasach Chrystusa Rzymianie i Żydzi byli zaangażowani w pewnego rodzaju działalność religijną. Działania te nazywane są krucjatami. Celem tych krucjat było zjednoczenie chrześcijan i Żydów we wspólnej sprawie. W ten sposób udało się zjednoczyć narody i osiągnąć większy stopień pokoju.
Pierwsza krucjata
W 1095 roku papież Urban II wezwał do krucjaty do Ziemi Świętej. Jego motywacją do tego działania była chęć pomocy cesarzowi bizantyjskiemu Aleksemu w odzyskaniu kontroli nad Anatolią. Jego obowiązkiem było także zapewnienie duchowego dobrobytu Kościołowi w Europie Zachodniej.
Krucjaty, jak je nazywano, rozwinęły powszechne uczucia religijne w Europie Zachodniej. Pomogły w umocnieniu pozycji Kościoła katolickiego.
Chociaż wyprawy krzyżowe były wielkim sukcesem, zasiały też ziarno antysemityzmu. Wielu kaznodziejów twierdziło, że Żydzi i muzułmanie są wrogami Chrystusa. Te przekonania napędzały napływ gorliwców, którzy atakowali naród żydowski na jego własnych ziemiach.
Pierwsza krucjata wywołała również falę nowych pism historycznych. Wśród nich znalazło się wczesne źródło hebrajskie, Peter der Eremite, oraz kompilacja prac Jacquesa Bongarsa.
Kilka źródeł hebrajskich jest obecnie dostępnych w języku angielskim. Ich narracje stanowią istotny wkład we współczesne badania nad krucjatami.
Krucjata była ważnym punktem zwrotnym w ekspansji zachodniej potęgi. Uczestniczyło w niej wielu ludzi ze wszystkich środowisk. Niektórzy dołączyli do krucjaty, aby wesprzeć członków rodziny, którzy złożyli ślubowanie, że zajmą się sprawą. Inni kierowali się poczuciem tysiącletniej tęsknoty.
Druga krucjata
Krucjaty to seria przedsięwzięć militarnych i religijnych, które rozpoczęły się w średniowieczu i były owocem fali religijnej gorliwości. Celem było wyzwolenie Ziemi Świętej z rąk islamu, który zajął Jerozolimę w 637 roku.
Pierwsza i druga krucjata były dwiema największymi i najbardziej ambitnymi próbami ekspansji wiary chrześcijańskiej, ale nie zakończyły się ani sukcesem, ani trwałością. Wynika to po części z faktu, że narody europejskie stały się tak potężne, że zaczęły wywoływać konflikty w obrębie swoich granic.
Pierwsza krucjata odniosła sukces, ale brakowało jej oczywistego celu moralnego. Niezdyscyplinowani gorliwcy, którzy wzięli udział w pierwszej krucjacie, starali się finansować kampanię za pomocą żydowskich pieniędzy. Wielu żydowskich i muzułmańskich obrońców świętego miasta zostało zabitych.
Papieże, którzy wspierali krucjaty, zyskali uprawnienia do zebrania armii. Mogli też wydawać odpusty. Odpusty były darami przebaczenia dla tych, którzy popełnili wcześniejsze grzechy.
Te odpusty były wydawane z różnych powodów. Na przykład ci, którzy walczyli z grupami heretyckimi, otrzymywali dodatkowe błogosławieństwo. Innym powodem było przebaczenie tym, którzy bronili Jerozolimy.
Wśród wielu Europejczyków panowało poczucie nadziei na sukces krucjat. Jednak euforia trwała krótko. Wkrótce potem wieści o upadku Jerozolimy obiegły cały świat, wywołując smutek i żal.
Trzecia krucjata
Trzecia krucjata była konfliktem religijnym między chrześcijanami a muzułmanami. Głównym celem krucjat było odzyskanie świętego miasta Jerozolimy od islamu.
Ta krucjata, prowadzona przez króla Anglii Ryszarda I, zakończyła się niepowodzeniem. Wielu muzułmańskich i żydowskich obrońców miasta zostało zabitych. We wrześniu 1191 roku siły Ryszarda pokonały Saladyna w bitwie pod Arsuf. Oblężenie trwało jednak prawie dwa lata.
Trzecia krucjata nie zdobyła Jerozolimy, ale pozwoliła Frankom odzyskać pas ziemi wzdłuż wybrzeża. Co więcej, umożliwiła chrystianizację regionu.
Chociaż trzecia krucjata była stosunkowo nieudana, jej skutki były odczuwalne przez długi czas w średniowieczu, a nawet współcześnie. Był to mroczny moment w Ciemnych Wiekach, ale podstawowy cel krucjat został osiągnięty.
Po pierwszej krucjacie muzułmanie z Bliskiego Wschodu byli podzieleni między sobą. Byli podzieleni na linie podziału, na sunnitów i szyitów.
Do końca XI wieku Turcy Seldżuccy przejęli kontrolę nad znaczną częścią regionu. Ich inwazję na Europę Zachodnią określano mianem „muzułmańskich Hunów” lub „muzułmańskich dżihadystów”.
Jednakże świat muzułmański szybko odzyskał zmysły. Wraz z przybyciem zachodnich królów wzrosły wpływy chrześcijańskie na Bliskim Wschodzie.